Για μια μπουκιά και ένα ποτήρι
Toυ Κώστα Παπαθεοδώρου
«Δεν έφταιγε ο ίδιος, τόσος ήταν», λέει σ` έναν στίχο του ο Αναγνωστάκης.Και το αναφέρω αυτό γιατί όλοι μας κάπου κάποτε και από κάποιον γελαστήκαμε και ξεγελαστήκαμε. Είτε από αφέλεια είτε από βολονταρισμό είτε από συνήθεια. Εμείς που ονειρευόμασταν έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς όμως και να να τον έχουμε σχηματοποιήσει στο μυαλό μας. Θέλαμε “μια άλλη πολιτική” ζώντας σε έναν κόσμο, μεταδικτατορικο, μεταπολιτευτικό, αισιόδοξο…Τις δεκαετίες του `70 και του `80 οι Έλληνες άφηναν πίσω τους τις μνήμες των μεγάλων πολέμων, τις στερήσεις της κατοχής, τις διώξεις των δικτατοριών...Στο τραπέζι, οι άνθρωποι σταύρωναν το ψωμί ευλαβικά και σιγά σιγά έμπαιναν κι άλλα καλούδια. Σε λίγο υπήρχε και περίσσευμα. Δούλευε ένας και τάιζε τέσσερα στόματα. Έχτιζε με τον κόπο του το δικό του σπίτι. Κι αν δεν το προλάβαινε όσο δούλευε, το απόσωνε με το εφάπαξ. Αυτή ήταν η γενιά των πατεράδων μας.Η δική μας η γενιά, έβλεπε την ευμάρεια και άκουγε τις πατρικές στερήσεις. Και από τις μανάδες μας πήραμε το συνήθειο να αδειάζουμε πάντα το πιάτο μας. Όπως είχε γράψει ο Κλάουντιο Μάγκρις στην «Κοριέρε ντέλα Σέρα»: «Κάποτε, ένας από τους γιους μου, ξέροντας το συνήθειό μου και βλέποντας ότι δεν μου άρεσε το φαΐ, κάθε τόσο μου ξαναγέμιζε κρυφά το πιάτο, βέβαιος πως μέσα στην αφηρημάδα μου εγώ θα εξακολουθούσα να το αδειάζω».Τα παιδιά των πατεράδων μας αναμφίβολα έζησαν καλύτερα από εκείνους, επειδή βρήκαν το τραπέζι στρωμένο.Η επέλαση προς τη μεσαία τάξη απαιτούσε ιδρώτα και οι γενιές του `60 και του `70 πρόσφεραν φρέσκιες ιδέες, φαντασία, αισθητική και μια διαφορετική ηθική...Ο κόσμος άλλαξε, η κοινωνία μεταλλάχθηκε, καινούργιες ταξικότητες εμφανίστηκαν, νέα ήθη αναδύθηκαν...Μα -όπως είχε γράψει ο Ρούσσος Βρανάς- ήρθε μια στιγμή που οι τραπεζίτες και οι
βιομήχανοι δεν έβλεπαν πια με καλό μάτι την προκοπή τους, επειδή ήθελαν να πλουτίσουν κι άλλο. Ποιος πλήρωσε τον λογαριασμό; Τα παιδιά των παιδιών των πατεράδων μας. Τους έκοψαν τον μισθό, τους έβαλαν ενέχυρο το σπίτι, τους έκλεψαν την ασφάλιση, τους έβαλαν να τρέχουν και να μη φτάνουν, ανοίγοντας μιαν άβυσσο κάτω από τα πόδια τους.Τα παιδιά μας είναι η πρώτη γενιά στην ιστορία που αναγκάζεται να ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Δυσκολεύονται να βρουν ένα πιάτο φαΐ κι επιστρέφουν στο πατρικό σπίτι. Τρεις γενιές. Από την κόλαση στον παράδεισο και από τον παράδεισο στην κόλαση.Τ ο σίγουρο είναι ότι κάποτε θάρθουν καλύτερες εποχές. Αλλά αυτή είναι η δική μας εποχή και σε αυτή- δυστυχώς- εμείς ζούμε. Και αν δεν κάνουμε κάτι εδώ και τώρα να την αλλάξουμε θα μας πάρει μαζί της όπως οι Φαραώ τους υποτακτικούς τους στις πυραμίδες.
«Δεν έφταιγε ο ίδιος, τόσος ήταν», λέει σ` έναν στίχο του ο Αναγνωστάκης.Και το αναφέρω αυτό γιατί όλοι μας κάπου κάποτε και από κάποιον γελαστήκαμε και ξεγελαστήκαμε. Είτε από αφέλεια είτε από βολονταρισμό είτε από συνήθεια. Εμείς που ονειρευόμασταν έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς όμως και να να τον έχουμε σχηματοποιήσει στο μυαλό μας. Θέλαμε “μια άλλη πολιτική” ζώντας σε έναν κόσμο, μεταδικτατορικο, μεταπολιτευτικό, αισιόδοξο…Τις δεκαετίες του `70 και του `80 οι Έλληνες άφηναν πίσω τους τις μνήμες των μεγάλων πολέμων, τις στερήσεις της κατοχής, τις διώξεις των δικτατοριών...Στο τραπέζι, οι άνθρωποι σταύρωναν το ψωμί ευλαβικά και σιγά σιγά έμπαιναν κι άλλα καλούδια. Σε λίγο υπήρχε και περίσσευμα. Δούλευε ένας και τάιζε τέσσερα στόματα. Έχτιζε με τον κόπο του το δικό του σπίτι. Κι αν δεν το προλάβαινε όσο δούλευε, το απόσωνε με το εφάπαξ. Αυτή ήταν η γενιά των πατεράδων μας.Η δική μας η γενιά, έβλεπε την ευμάρεια και άκουγε τις πατρικές στερήσεις. Και από τις μανάδες μας πήραμε το συνήθειο να αδειάζουμε πάντα το πιάτο μας. Όπως είχε γράψει ο Κλάουντιο Μάγκρις στην «Κοριέρε ντέλα Σέρα»: «Κάποτε, ένας από τους γιους μου, ξέροντας το συνήθειό μου και βλέποντας ότι δεν μου άρεσε το φαΐ, κάθε τόσο μου ξαναγέμιζε κρυφά το πιάτο, βέβαιος πως μέσα στην αφηρημάδα μου εγώ θα εξακολουθούσα να το αδειάζω».Τα παιδιά των πατεράδων μας αναμφίβολα έζησαν καλύτερα από εκείνους, επειδή βρήκαν το τραπέζι στρωμένο.Η επέλαση προς τη μεσαία τάξη απαιτούσε ιδρώτα και οι γενιές του `60 και του `70 πρόσφεραν φρέσκιες ιδέες, φαντασία, αισθητική και μια διαφορετική ηθική...Ο κόσμος άλλαξε, η κοινωνία μεταλλάχθηκε, καινούργιες ταξικότητες εμφανίστηκαν, νέα ήθη αναδύθηκαν...Μα -όπως είχε γράψει ο Ρούσσος Βρανάς- ήρθε μια στιγμή που οι τραπεζίτες και οι
βιομήχανοι δεν έβλεπαν πια με καλό μάτι την προκοπή τους, επειδή ήθελαν να πλουτίσουν κι άλλο. Ποιος πλήρωσε τον λογαριασμό; Τα παιδιά των παιδιών των πατεράδων μας. Τους έκοψαν τον μισθό, τους έβαλαν ενέχυρο το σπίτι, τους έκλεψαν την ασφάλιση, τους έβαλαν να τρέχουν και να μη φτάνουν, ανοίγοντας μιαν άβυσσο κάτω από τα πόδια τους.Τα παιδιά μας είναι η πρώτη γενιά στην ιστορία που αναγκάζεται να ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Δυσκολεύονται να βρουν ένα πιάτο φαΐ κι επιστρέφουν στο πατρικό σπίτι. Τρεις γενιές. Από την κόλαση στον παράδεισο και από τον παράδεισο στην κόλαση.Τ ο σίγουρο είναι ότι κάποτε θάρθουν καλύτερες εποχές. Αλλά αυτή είναι η δική μας εποχή και σε αυτή- δυστυχώς- εμείς ζούμε. Και αν δεν κάνουμε κάτι εδώ και τώρα να την αλλάξουμε θα μας πάρει μαζί της όπως οι Φαραώ τους υποτακτικούς τους στις πυραμίδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου